Afrika, Malawi, Zomba, Sitima,...
Spontaan verschijnt er een lach op mijn gezicht, de toon is direct gezet: Deze reis (zowel in een land als in mezelf) had ik voor geen geld van de wereld willen missen...!
Het avontuur begint op vrijdag 26 juni wanneer Kristel ons rond de middag komt ophalen om ons naar de luchthaven te brengen. Het wegen en herwegen van de baggage thuis werpt zijn vruchten af: we hebben geen overgewicht (toch niet wat onze baggage betreft ) en moeten dus ook niet betalen. De reis kan beginnen, over London en Johannesburg richting Blantyre, waar we zaterdagnamiddag toekomen.
De luchthaven van Blantyre geeft direct een gezellige indruk (wedden dat dit bij ons vertrek heel wat minder zal zijn/was). De wachtenden kunnen hier op een open terras de aankomende reizigers aanschouwen en toewuiven wat een onspannen sfeer creeërt. Na het blijde terugzien van onze baggage, gaan we richting �Aankomst� waar Mieke en twee van de leerkrachten ons staan op de wachten. Een vrouw van haar woord, wat ook later meermaals zal blijken.
Men zou verwachten dat je moe bent van zo�n reis maar niets is minder waar: Er komen zoveel indrukken op me af dat ik me zonder enig probleem voorneem het slapen tot �s avonds uit te stellen. We gaan geld wisselen en doen de nodige inkopen. De leraren die met ons mee shoppen kunnen hun ogen niet geloven als ze zien hoeveel geld we net hebben uitgegeven... En ik zal pas later beseffen hoeveel dit voor hen effectief is...
In Zomba toegekomen, maken we voor het eerst kennis met Richard (housekeeper) en zijn gezin en we nemen onze intrek in onze �thuis voor één maand�. We beseffen dat het morgen �Ku Chawe-dag� is (de Ku Chawe is een lekker restaurant op het Zombaplateau) en zijn dankbaar dat we op zaterdag geland zijn. Goed begonnen is half gewonnen...
Maandag is onze eerste schooldag... In al mijn enthousiasme vergeet ik dat sommige kindjes nog heel jong zijn en dat een onbekende (en dan nog een mzungu i.e. blanke) soms een beetje tijd moet nemen opdat de kindjes aan hem/haar kunnen wennen... Ik heb mijn lesje geleerd en wuif nu van iets verder... Gelukkig hebben de leraren geen schrik, het weerzien is hartelijk.
De eerste week leren we alles en iedereen een beetje beter kennen en maken we gebruik om uitleg te geven over het materiaal dat Kaatje speciaal voor Sitima heeft meegegeven en gemaakt. Dagelijks kunnen we ook aanschouwen hoe een team dames, nu in de shorten die Fancy Nancy voor hen heeft verzameld, instaan voor het eten en schoonmaak. Elk kindje (+ leraren, kook- en kuisploeg + mannen die nog aan het bouwen zijn) krijgen dagelijks een maaltijd voorgeschoteld. Elke dag kunnen eten, iets wat hier niet altijd evident is...
De kindjes leren verschillende zaken gaande van tellen, de verschillende kleuren, dagen van de week, maanden,... Tellen en kleuren, hmmmm.... dat vraagt om �Twister�. We maken dankbaar gebruik van de Twister die Kaatje ons heeft meegegeven... Na de nodige uitleg, vinden meerdere handjes de weg naar groene bollen terwijl de rode en ander kleurige bollen meermaals bezoek krijgen van een paar voetjes. En wij keken en zagen dat het goed was... Zo goed zelfs dat we een versie van Twister op de grond hebben geschilderd (een gewone versie in één lokaal en een versie in cirkelvorm in het andere lokaal). Er zijn vier klasjes in totaal maar de jongsten zijn nog iets te klein om dit voor hen vreemde ballenspel te spelen... Eén kindje had blijkbaar weinig geduld want we vonden de dag na het schilderen in een rode bol de afdrukken van een klein voetje... We waren allen akkoord dat we dit zo moesten laten.
Gaandeweg werden de kindjes ons gewoon en begonnen ook wij ons nog meer thuis te voelen. Om de twee dagen zijn we met de fiets naar het project gefietst (heen en terug zo�n 30 km). Overal waar we passeren horen we �Azungu� (blanken) en in vele gevallen zagen we pas later de kindjes zelf die ons toeriepen omdat ze van ver op het veld komen toegelopen. Het wordt nog leuker wanneer we een paar woordjes Chichewa leren spreken. We kunnen nu iets terugzeggen wat soms een kleine stilte van hun kant uit teweegbrengt... Een Mzungu die Chichewa spreekt, daar scheelt iets aan (en misschien hebben ze nog gelijk ook ) Ook de volwassenen die we onderweg tegenkomen, beginnen ons te kennen en lachen hun parelwitte tanden bloot als ze ons zien aankomen. Het besef groeit: Zij hebben misschien iets van ons te leren maar het is een feit dat wij nog heel veel van hen te leren hebben...! Het warme hart van Afrika...
Bart heeft via zijn werk laptops kunnen regelen en is in de tweede week vlijtig begonnen met zijn computerlessen. De leraren zijn leergierig en dankbaar dat ze deze kans krijgen. Hier is Bart in zijn element en... het voelt goed om hem zo bezig te zien... Want, ook dit is nieuw voor ons, nog nooit eerder zijn we er met zijn tweetjes op uitgetrokken om een maand lang samen vrijwilligerswerk te verrichten. Dit wil ook zeggen dat je echt 24/24u. samen bent. Dus eigenlijk ook een tocht door onze relatie, en die tocht beviel me enorm... en bevalt me nog steeds, op naar meer...
En ondertussen verf ik er rustig op los, geen enkele kast en/of klasmuur is nog veilig (twee klasjes van de vier waren al geschilderd). De derde week kwam er hulp uit onverwachte hoek: De Jokergroep (waar ook wij mee mee waren vorig jaar) is in Zomba (en Sitima) toegekomen en hebben besloten een handje toe te steken. Nog nooit heb ik wit zo vlug zien veranderen in rood... Soms liet ik de verfborstel even voor wat het was en keek ik met veel dankbaarheid rond... Een staaltje van wat je in groep en door samen te werken kan bereiken... Ik heb een heerlijke déjà-vu: de BBQ waar ook Diving Zaventem zijn beste beentje heeft voorgezet. Bedankt allemaal!
Samen met de Jokergroep gaan we ook stappen op het Zombaplateau om ons daarna te verwennen met een bezoekje aan de Ku Chawe. Het geeft ons allebei een goed gevoel: we reizen zeker nog met een Jokergroep mee. Dat ik diezelfde week de bof (of dikoor) had, lijkt achteraf helemaal niet belangrijk meer (al was het wel een ervaring om ginder naar een ziekenhuis te gaan).
Tijdens ons bezoek bespreekt Mieke met ons wat er met het ingezamelde geld (BBQ + giften) kan/zal gebeuren. Het geld wordt geïnvesteerd in een waterpomp en we krijgen de kans om mee te gaan naar een schooltje waar reeds zo�n pomp staat. De pomp kan door zonnepanelen of door electriciteit worden bestuurd. Mieke geeft de voorkeur aan electriciteit: zonnepanelen zijn duur en als er nadien iets stuk is, is het voor de lokale bevolking moeilijk om dit kostbare stuk te laten repareren (want ook de reparaties zullen niet goedkoop zijn). Aangezien ze er naar streeft dat de bevolking beetje bij beetje alles zelf beheert, lijkt dit inderdaad de beste oplossing ware het niet dat we iets later een pomp hebben gezien die kan worden aangedreven door een draaimolen. Twee vliegen in één klap: de kindjes kunnen spelen en de waterpomp wordt aangedreven. Dit geniet onze volledige voorkeur. We nemen de gegevens mee en Mieke zal de nodige stappen ondernemen om meer info te krijgen.
Op onze laatste schooldag worden we op verschillende speeches getracteerd en ook Bart zet zijn beste beentje voor. Blijkt dat de leraren onder de indruk waren dat we (op twee dagen na) iedere dag aanwezig waren om te werken terwijl wij het niet anders hadden gewild. Wij zijn dan weer onder de indruk van zoveel dingen... Een voorbeeld: een kindje die het al iets beter heeft, brengt wat rijst mee om onder de �speeltijd� op de eten. Alvorens zelf een beetje rijst te eten, geeft het kindje wat rijst aan de omstaande kinderen. Wanneer het einde van de rijst in zicht is, eet het kindje het laatste beetje op... Zou dit bij ons ook gebeuren? Aan jullie om te antwoorden...
Het zit er op en we zijn ondertussen goed en wel weer thuis. Het is goed geweest en allebei geloven we erin dat we ooit nog terug gaan... Sitima zit in ons hart en het respect die we voordien al hadden voor Mieke is tijdens deze reis alleen maar toegenomen! Er is zoveel meer voor nodig dan geld om daar een goede daad te verrichten. Mieke brengt de mensen die in Sitima werken meer dan geld, ze leert hen ook verantwoordelijkheid te nemen en zo weinig mogelijk van haar afhankelijk te zijn. En ook hier weer zagen we dat het goed is...
Yoce, de organisatie waarvoor we naar Malawi geweest zijn, heeft op de website een dagboek staan. Je kan er meer info vinden over ons verblijf maar je kan ook in de toekomst geïnformeerd blijven over dit geweldige project waar we met de volle 100% achter staan... |